Srbi nisu Sloveni i čiji je naš jezik

[bili]

Jezik nije pouzdan pri odredjivanju porekla. Mnogi narodi danas govore jezicima drugačijim od njihovih predaka. Pomoću jezika i istorije je uopšte teško nešto dokazati. Ono što neko uzima kao istorijski izvor može da bude plod mašte, proizvoljnosti, neznanja ili falsifikat.

Najtačnija slika porekla jednog naroda se može dobiti putem haplogrupa. U tom smislu istraženi su svi narodi Balkana izuzev Crnogoraca. Prema tome stanovnici Hercegovine, Bosne, Srbije, Dalmacije i Makedonije su Dinarci (Iliri ili kako vec neko hoće da naziva). Njihova izvorna haplogrupa je I1b* originalno nastala na podrucju Hercegovine. Slovenci, Hrvati i narod Severne Grcke su Sloveni.

Srbi dakle genetski nisu Sloveni.

Kada su Ćirilo i Metodije u devetom veku počeli da šire pismenost medju dinarski narod, kao jezik su odabrali slovenski koji se govorio u Solunu i oko Soluna.
Prevagnula je solunska varijanta zato što je bila bliža Ćirilu i Metodiju, tj. jezik zapadno panonskih Slovena bi morali više da proučavaju, a za to verovatno nisu imali vremena.
Taj jezik Ćirila i Metodija je postao crkvenoslovenski i bio je dominantan u pravoslavnoj crkvi. Taj jezik je bio usmeren i ka Bugarima (koji su takodje prihvatili slovenski jezik a neslovenski su narod).

Mi ne znamo koji je stari srpski jezik.  Nasa haplogrupa je izvorna balkanska (dinarska) a govorimo jedan od slovenskih jezika a autotohni smo balkanski narod nastao pre 20 000 godina.
Mozda bih licno voleo da Srbi imaju vise od velikih indoevropskih (svejedno R1b zapadnoevriopskih ili R1a slovenskih) haplogrupa ali egzaktna istraživanja pokazuju da to nije slučaj tj. Srbi se ne mogu smatrati Keltima niti Slovenima.

Ono što je medjutim bitno shvatiti je da jezik ne odredjuje poreklo.

[bili]

Zasto Ćirilo i Metodije nisu odabrali neki jezik koji se govorio na tadašnjim prostorima Pelagonije, Metohije, Raške, Zahumlja, Bosne, Zete, Dalmacije i td., drugim rečima širokom prostoru od Pelagonije do Zapadne Panonije?
Stanovništvu tih prostora su najviše bili strani jezici solunskih Slovena i zapadnopanonskih Slovena (Slovenaca, Hrvata).

Razloge takvog, sa jezickog i kulturnog stanovišta gotovo potpuno nelogicnog poduhvata, možemo tražiti u političkim i strategijskim razlozima Konstatinopolja.

Jezik Ćirila i Metodija, koji je jezik solunskih Slovena, odredio je sudbinu jezika dinarskog stanovništva Balkana (Helmskog poluostrva). Taj jezik je postao crkvenoslovenski i širio se ponajviše putem crkve.
Paradoks je sto su i Hrvati, svoj jezik, koji je bio praktično skoro isti kao slovenacki zamenili za jezik izvorno nastao od Ćirila i Metodija. Suština je da taj jezik Ćirila i Metodija nije ni srpski ni hrvatski vec izvorno jezik solunskih Slovena. Od tog jezika su jos nastali bugarski, makedonski, i evo vidimo još bošnjacki i crnogorski. S druge strane velika koncentracija slovenskog stanovnistva na severu Grcke, vremenom se grcizirala i izgubila svoj jezik.

U devetom veku Vizantijci Ćirilo i Metodije, dinarskom (i bugarskom) narodu, usled svojih interesa, uveli jezik solunskih Slovena. Mi ne znamo kojim jezikom su Dinarci govorili pre devetog veka.

Mozda će se vremenom otkriti kojim jezikom su Srbi govorili od iskona.

[bili]

Evo i par reči o očevima jezika kojim se danas govori u većem delu Balkana (geografski: Makedoniji, Srbiji, Crnoj Gori, Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj, Bugarskoj) braći Ćirilu i Metodiju.

Njihov otac je bio visoki vojni zapovednik u Vizantiji.
Zajedno ili jedan od njih, obišli su mnoga prostranstva u svom misionarskom i prosvetiteljskom radu: današnju severnu i središnju Grčku, malu Aziju, Kavkaz, Juznu Rusiju, istočne i zapadne ilirske (dinarske) zemlje na Balkanu, Zapadnu Panoniju, Moravsku, Veneciju, Rim i dr.
Svakako imali su veoma važnu misiju i igrali su izuzetno bitnu ulogu za Konstatinopolj (Vizantiju). Za pravoslavne crkve Ćirilo i Metodije su Sveta braca.
Treba pogledati kako su velike reference imali braća Ćirilo i Metodije. Metodije je bio upravnik jedne arhontije, napustivši kasnije ovaj visoki polozaj otivši u manastir na Olimpu, a Ćirilo je bio bibliotekar Svete Sofije, učitelj filozofije na carigradskoj visokoj skoli i nesto kasnije član vizantijskog poslanstva arapskom kalifu u Samari. Lično ih je vizantijski car angažovao za važnu misiju u juznoj Rusiji da bi im posle bila dodeljena izuzetno složena i delikatna misija za Balkan.

Nema ostvarenja velikih planova bez dobrih kadrova. A Ćirilo i Metodije su za Vizantiju to svakao bili.

Medjutim jedna od posledica vizantijskog master plana je bila da su Dinarci izgubili svoj jezik, da su se u kulturnom smislu “slovenizirali” i da su se u velikoj meri (barem oni u juznim, istočnim, i središnjim krajevima) u verskom smislu vezali za Vizantiju.

[bili]

U devetom veku u rimskim i vizantijskim crkvama u upotrebi su bila samo tri jezika: latinski, grčki i hebrejski. Ovi jezici su smatrani svetim. Istorija kaze da je Solun došao pod udar slovenskih plemena u sedmom veku. Slovenska plemena su protutnjala kroz Balkan formirajući brojniju slovensku zajednicu samo na severu Grcke. Grci su Slovene zvali Sklavinies. Da li je iko mogao očekivati da će primitivna slovenska plemena koja su do juče opsedala Solun dobiti pismo i jezik u liturgijskom korišćenju. O tome su narodi devetog veka po Evropi mogli samo da sanjaju! I prošli su vekovi dok se to nije desilo.

Za razumevanje velikog vizantijskog master plana kojim su Sloveni tako ušli u zajednicu pismenih naroda,  potrebno je sagledati interese i situaciju u kojoj je bila zemlja u devetom veku.
Nastanak i brzo širenje islama znatno je oslabilo vizantijski uticaj, a Arapi su napredovali ka Evropi i sredozemnim ostrvima Vizantije.
Imala je puno problema na severnim granicama na Balkanu. Vekovima je sa Dinarcima bila u “toplo-hladnim” odnosima, čas saradjujući čas ratujući sa Dinarcima, ili potpomažući njihove neprijatelje. Kako se islam proširio i na Srednji istok i Persiju i sve se više sirio Azijom Vizantija nije mogla racunati na te prostore.

Vizantijci su jako dobro znali za plemena i zajednice Kavkaza, prostore iznad Kavkaza i Crnog mora. Kako su imali uspeha u hristijanizaciji odredjenih kavkaskih naroda, hteli su da nastave sa misionarstvom znajući da brojni Sloveni žive na širokim prostorima severno i istocno od Crnog mora. I znali su da su oni jos uvek pagani, da nisu primili neku od velikih religija i da su daleko od uticaja Rima. Velika šansa za jačanje i širenje uticaja carstva je bila tu i Konstatinopolj je to uočio i nije želeo da propusti. Realizacija velikog plana značila je hristijanizaciju velikih skupina Slovena pod jurisdikciju vizantijske crkve. Nije se imalo puno vremena za misionarstvo jer su i Rim i Arapi imali slicnu mogucnost, ti Sloveni su mogli postati hrisćani pod rimskom jurisdikcijom ili muslimani. Arapi su slali izaslanike da uvere te Slovene (danas Ruse, Ukrajince) u ispravnost i vrline islama i moguće je da je bilo Slovena koji su želeli da prime islam.

Konstatinopolj je morao da uradi nešto zbilja veliko kako bi privukao toliku populaciju. Vizantijci su mogli pre ili kasnije da teško poraze Slovene koji su došli do Soluna (kao što su to činili sa Avarima i drugim pridošlicama). Medjutim Vizantijci su dozvolili da se od slovenskih napadača vremenom formira slovenska zajednica koja je dobila odredjena prava. Kako su Vizantijci znali da su solunski Sloveni i Sloveni severno od Crnog mora braća po krvi, kako su proučavali i dobro poznavali njihov jezik, bili su u najboljoj prilici da kroz prosvetiteljstvo i misionarski rad prošire jurisdikciju Vizantijske crkve. To je podrazumevalo stvoriti Slovenima pismo i književni jezik i dati versku sluzbu na slovenskom jeziku. Veliki dobitak za Slovene ali i veliki dobitak za Vizantiju. Kruna misionarskog rada Vizantije i ostvarenje njihovog plana je hristijanizacija Kijevske Rusije 988 godine koja je tada bila pod vlašću Vladimira I Velikog. Ovo se nikada ne bi desilo da Ćirilo i Metodije nisu udarili temelj slovenskoj pismenosti uvevši slovenski jezik kao četvrti jezik u liturgiju. Treba li reći da je to bila najnaprednija kulturna država tog vremena u Evropi, i po prostranstvu najveća.

Iz današnje perspektive rekli bi uspešno za Vizantiju, uspešno za Kijevsku Rusiju. Da, ali šta je sa Balkanom? Jezik starosedelackog stanovništva Balkana je dobio velikog konkurenta – slovenski jezik, koji je imao pismo i koji je bio uveden u službenu upotrebu u crkvama. Da li je stari srpski jezik imao šansi da opstane u takvoj situaciji? Poznato je da je vrlo sporo išlo napuštanje paganstva i pokrštavanje medju Srbima. Šta je bilo uzrok toga? Nije li strani jezik (slovenski), koji je nametan, bio glavni razlog tome? Zašto je mnogo veći prostor Kijevske Rusije mnogo brže primao hrišćanstvo pod vizantijskom jurisdikcijom u odnosu na dinarsko stanovnistvo Balkana?

Zaključi se sami nameću, ali jeste bolno spoznavanje istine s obzirom na naš istorijski i kulturni pedigre. Istoričari će morati objasniti zašto je trebalo više od tri stotine godina pokrštavanja ne brojnog stanovništva na relativno malom prostoru. Pa i posle toga bilo je mnogo otpora i označavanja mnogih grupa kao jeretickih.

Jasno je da se slovenski jezik širio putem crkve. To je značilo da su crkvenu službu obavljali oni koji su znali slovenski jezik, a to su mogli biti pre svega Sloveni. Oni su praktično bili duhovna elita.

Mi danas govorimo jezik koji je izvorno potekao od solunskih Slovena. Čak šest jezika koja se danas vode kao južnoslovenski (srpski, bosanski, makedonski, crnogorski, bugarski, hrvatski) poteklo je od tog jezika.

Istraživanje haplogrupa jasno pokazuje, da izuzev Slovenaca, Hrvata i stanovnika severne Grčke na Balkanu nema drugih Slovena poreklom.

[APIS]

Vincansko pismo .Srbica.

[bili]

Sada je potpuno jasno zašto se o vremenu  pre Nemanića jako malo zna.
Narod nazivaju Srbljima, koji su obični kmetovi a oni su Raška gospoda.
Tim Srbljima (nama) oduzeli su jezik, kulturu i religiju a ognjem i mačem nametali neku drugu.

Kako se to ono zove na slovenskom, tj. naškim ?

[MisterNo]

Ma tu je gazilo trista vojski i bezbroj naroda je naseljavao ovo područje.. Ja mislim da smo ipak Sloveni, doduše mešanci Slovena i starosedeoca.. Ima tu i keltske krvi, pogotovo u unutrašnjosti Šumadije, česti su svetli i pegavi ljudi..

[bili]

- Genetička Geneologija je deo nauke Genetike i tu se uzimaju u obzir samo naučni rezultati a ne lična mišljenja (nepotkrepljena - naučnim
  dokazima). Uzeto je 1000 uzoraka od svakog naroda, sem Crnogoraca (?).
- Normalno je da ima u promenjljivim procentima tragova svih naroda koji su bili na ovim prostorima, svakako i Slovena.
- Većinski procenat je kao što sam napisao gore  najstariji - starosedelački a nije Slovenski.

- Svako ima pravo da se izjašnjava i oseća pripadnost narodu kome hoće ali naučni rezultati su takvi kakvi su.