06-01-2015, 05:14 AM
U devetom veku u rimskim i vizantijskim crkvama u upotrebi su bila samo tri jezika: latinski, grčki i hebrejski. Ovi jezici su smatrani svetim. Istorija kaze da je Solun došao pod udar slovenskih plemena u sedmom veku. Slovenska plemena su protutnjala kroz Balkan formirajući brojniju slovensku zajednicu samo na severu Grcke. Grci su Slovene zvali Sklavinies. Da li je iko mogao očekivati da će primitivna slovenska plemena koja su do juče opsedala Solun dobiti pismo i jezik u liturgijskom korišćenju. O tome su narodi devetog veka po Evropi mogli samo da sanjaju! I prošli su vekovi dok se to nije desilo.
Za razumevanje velikog vizantijskog master plana kojim su Sloveni tako ušli u zajednicu pismenih naroda, potrebno je sagledati interese i situaciju u kojoj je bila zemlja u devetom veku.
Nastanak i brzo širenje islama znatno je oslabilo vizantijski uticaj, a Arapi su napredovali ka Evropi i sredozemnim ostrvima Vizantije.
Imala je puno problema na severnim granicama na Balkanu. Vekovima je sa Dinarcima bila u “toplo-hladnim” odnosima, čas saradjujući čas ratujući sa Dinarcima, ili potpomažući njihove neprijatelje. Kako se islam proširio i na Srednji istok i Persiju i sve se više sirio Azijom Vizantija nije mogla racunati na te prostore.
Vizantijci su jako dobro znali za plemena i zajednice Kavkaza, prostore iznad Kavkaza i Crnog mora. Kako su imali uspeha u hristijanizaciji odredjenih kavkaskih naroda, hteli su da nastave sa misionarstvom znajući da brojni Sloveni žive na širokim prostorima severno i istocno od Crnog mora. I znali su da su oni jos uvek pagani, da nisu primili neku od velikih religija i da su daleko od uticaja Rima. Velika šansa za jačanje i širenje uticaja carstva je bila tu i Konstatinopolj je to uočio i nije želeo da propusti. Realizacija velikog plana značila je hristijanizaciju velikih skupina Slovena pod jurisdikciju vizantijske crkve. Nije se imalo puno vremena za misionarstvo jer su i Rim i Arapi imali slicnu mogucnost, ti Sloveni su mogli postati hrisćani pod rimskom jurisdikcijom ili muslimani. Arapi su slali izaslanike da uvere te Slovene (danas Ruse, Ukrajince) u ispravnost i vrline islama i moguće je da je bilo Slovena koji su želeli da prime islam.
Konstatinopolj je morao da uradi nešto zbilja veliko kako bi privukao toliku populaciju. Vizantijci su mogli pre ili kasnije da teško poraze Slovene koji su došli do Soluna (kao što su to činili sa Avarima i drugim pridošlicama). Medjutim Vizantijci su dozvolili da se od slovenskih napadača vremenom formira slovenska zajednica koja je dobila odredjena prava. Kako su Vizantijci znali da su solunski Sloveni i Sloveni severno od Crnog mora braća po krvi, kako su proučavali i dobro poznavali njihov jezik, bili su u najboljoj prilici da kroz prosvetiteljstvo i misionarski rad prošire jurisdikciju Vizantijske crkve. To je podrazumevalo stvoriti Slovenima pismo i književni jezik i dati versku sluzbu na slovenskom jeziku. Veliki dobitak za Slovene ali i veliki dobitak za Vizantiju. Kruna misionarskog rada Vizantije i ostvarenje njihovog plana je hristijanizacija Kijevske Rusije 988 godine koja je tada bila pod vlašću Vladimira I Velikog. Ovo se nikada ne bi desilo da Ćirilo i Metodije nisu udarili temelj slovenskoj pismenosti uvevši slovenski jezik kao četvrti jezik u liturgiju. Treba li reći da je to bila najnaprednija kulturna država tog vremena u Evropi, i po prostranstvu najveća.
Iz današnje perspektive rekli bi uspešno za Vizantiju, uspešno za Kijevsku Rusiju. Da, ali šta je sa Balkanom? Jezik starosedelackog stanovništva Balkana je dobio velikog konkurenta – slovenski jezik, koji je imao pismo i koji je bio uveden u službenu upotrebu u crkvama. Da li je stari srpski jezik imao šansi da opstane u takvoj situaciji? Poznato je da je vrlo sporo išlo napuštanje paganstva i pokrštavanje medju Srbima. Šta je bilo uzrok toga? Nije li strani jezik (slovenski), koji je nametan, bio glavni razlog tome? Zašto je mnogo veći prostor Kijevske Rusije mnogo brže primao hrišćanstvo pod vizantijskom jurisdikcijom u odnosu na dinarsko stanovnistvo Balkana?
Zaključi se sami nameću, ali jeste bolno spoznavanje istine s obzirom na naš istorijski i kulturni pedigre. Istoričari će morati objasniti zašto je trebalo više od tri stotine godina pokrštavanja ne brojnog stanovništva na relativno malom prostoru. Pa i posle toga bilo je mnogo otpora i označavanja mnogih grupa kao jeretickih.
Jasno je da se slovenski jezik širio putem crkve. To je značilo da su crkvenu službu obavljali oni koji su znali slovenski jezik, a to su mogli biti pre svega Sloveni. Oni su praktično bili duhovna elita.
Mi danas govorimo jezik koji je izvorno potekao od solunskih Slovena. Čak šest jezika koja se danas vode kao južnoslovenski (srpski, bosanski, makedonski, crnogorski, bugarski, hrvatski) poteklo je od tog jezika.
Istraživanje haplogrupa jasno pokazuje, da izuzev Slovenaca, Hrvata i stanovnika severne Grčke na Balkanu nema drugih Slovena poreklom.
Za razumevanje velikog vizantijskog master plana kojim su Sloveni tako ušli u zajednicu pismenih naroda, potrebno je sagledati interese i situaciju u kojoj je bila zemlja u devetom veku.
Nastanak i brzo širenje islama znatno je oslabilo vizantijski uticaj, a Arapi su napredovali ka Evropi i sredozemnim ostrvima Vizantije.
Imala je puno problema na severnim granicama na Balkanu. Vekovima je sa Dinarcima bila u “toplo-hladnim” odnosima, čas saradjujući čas ratujući sa Dinarcima, ili potpomažući njihove neprijatelje. Kako se islam proširio i na Srednji istok i Persiju i sve se više sirio Azijom Vizantija nije mogla racunati na te prostore.
Vizantijci su jako dobro znali za plemena i zajednice Kavkaza, prostore iznad Kavkaza i Crnog mora. Kako su imali uspeha u hristijanizaciji odredjenih kavkaskih naroda, hteli su da nastave sa misionarstvom znajući da brojni Sloveni žive na širokim prostorima severno i istocno od Crnog mora. I znali su da su oni jos uvek pagani, da nisu primili neku od velikih religija i da su daleko od uticaja Rima. Velika šansa za jačanje i širenje uticaja carstva je bila tu i Konstatinopolj je to uočio i nije želeo da propusti. Realizacija velikog plana značila je hristijanizaciju velikih skupina Slovena pod jurisdikciju vizantijske crkve. Nije se imalo puno vremena za misionarstvo jer su i Rim i Arapi imali slicnu mogucnost, ti Sloveni su mogli postati hrisćani pod rimskom jurisdikcijom ili muslimani. Arapi su slali izaslanike da uvere te Slovene (danas Ruse, Ukrajince) u ispravnost i vrline islama i moguće je da je bilo Slovena koji su želeli da prime islam.
Konstatinopolj je morao da uradi nešto zbilja veliko kako bi privukao toliku populaciju. Vizantijci su mogli pre ili kasnije da teško poraze Slovene koji su došli do Soluna (kao što su to činili sa Avarima i drugim pridošlicama). Medjutim Vizantijci su dozvolili da se od slovenskih napadača vremenom formira slovenska zajednica koja je dobila odredjena prava. Kako su Vizantijci znali da su solunski Sloveni i Sloveni severno od Crnog mora braća po krvi, kako su proučavali i dobro poznavali njihov jezik, bili su u najboljoj prilici da kroz prosvetiteljstvo i misionarski rad prošire jurisdikciju Vizantijske crkve. To je podrazumevalo stvoriti Slovenima pismo i književni jezik i dati versku sluzbu na slovenskom jeziku. Veliki dobitak za Slovene ali i veliki dobitak za Vizantiju. Kruna misionarskog rada Vizantije i ostvarenje njihovog plana je hristijanizacija Kijevske Rusije 988 godine koja je tada bila pod vlašću Vladimira I Velikog. Ovo se nikada ne bi desilo da Ćirilo i Metodije nisu udarili temelj slovenskoj pismenosti uvevši slovenski jezik kao četvrti jezik u liturgiju. Treba li reći da je to bila najnaprednija kulturna država tog vremena u Evropi, i po prostranstvu najveća.
Iz današnje perspektive rekli bi uspešno za Vizantiju, uspešno za Kijevsku Rusiju. Da, ali šta je sa Balkanom? Jezik starosedelackog stanovništva Balkana je dobio velikog konkurenta – slovenski jezik, koji je imao pismo i koji je bio uveden u službenu upotrebu u crkvama. Da li je stari srpski jezik imao šansi da opstane u takvoj situaciji? Poznato je da je vrlo sporo išlo napuštanje paganstva i pokrštavanje medju Srbima. Šta je bilo uzrok toga? Nije li strani jezik (slovenski), koji je nametan, bio glavni razlog tome? Zašto je mnogo veći prostor Kijevske Rusije mnogo brže primao hrišćanstvo pod vizantijskom jurisdikcijom u odnosu na dinarsko stanovnistvo Balkana?
Zaključi se sami nameću, ali jeste bolno spoznavanje istine s obzirom na naš istorijski i kulturni pedigre. Istoričari će morati objasniti zašto je trebalo više od tri stotine godina pokrštavanja ne brojnog stanovništva na relativno malom prostoru. Pa i posle toga bilo je mnogo otpora i označavanja mnogih grupa kao jeretickih.
Jasno je da se slovenski jezik širio putem crkve. To je značilo da su crkvenu službu obavljali oni koji su znali slovenski jezik, a to su mogli biti pre svega Sloveni. Oni su praktično bili duhovna elita.
Mi danas govorimo jezik koji je izvorno potekao od solunskih Slovena. Čak šest jezika koja se danas vode kao južnoslovenski (srpski, bosanski, makedonski, crnogorski, bugarski, hrvatski) poteklo je od tog jezika.
Istraživanje haplogrupa jasno pokazuje, da izuzev Slovenaca, Hrvata i stanovnika severne Grčke na Balkanu nema drugih Slovena poreklom.