05-07-2014, 09:13 PM
Beha,moras prijatelju da procitas puno istorije da bi dosao do zakljucka i na kraju lepo da rasudis.Ljiljan ili drugi naziv KRIN,ili treci naziv BOGORODICIN CVET,vezuje se za hriscanstvo.LJILJAN ‐ LIVADSKI CVET BOGOVA I VLADARA
Sa livada do bogova i vladara
.
Ljiljan ili beli krin (Lilium candidum) je višegodišnja zeljasta, lukovičasta biljka, visine 90‐170 cm, iz familije Liliaceae. Vodi poreklo iz jugozapadne Azije, odakle se proširila na šire područije Mediterana. Cenjen je kao dekorativna vrsta, dok se lukovica, listovi i cvetovi koriste u farmakologiji.
Krin se gaji po čitavom područiju Balkana. U oblasti Makedonije raste i samoniklo, a u pojedinim oblastima se gaje i neke endemske sorte ljiljana: Bosanski ljiljan (Lilium bosniacum), Albanski ljiljan (Lilium albanicum) i Janin ljiljan (Lilium jankae).
Za ovu biljku se u srpskom jeziku ravnopravno koristi i latinizam ljiljan (od lat. Lilium) i grcizam krin (od grč. κρίνος). Ime ovog cveta ušlo je i u narodnu poeziju, pa se tako krin pominje i u čuvenoj srpskoj narodnoj pesmi iz Prvog svetskog rata „Tamo daleko“: „Tamo daleko, gde cveta beli krin, tamo su živote dali zajedno otac i sin.“
U različitim civilizacijama, od Istoka do zapada, krin se smatra simvolom dobra, pre svega zbog svoje bele boje. Belo u mnogim svetskim kulturama simvoliše svetlost, svetost, plodnost i čistotu i smatra se simvolom levog ‐ ženskog principa. Belo kao simvol dobra i bojom i etički suprotstavljeno je crnom, kao simvolu zla.
Tema ljiljana u heraldici, spada u možda najkontraverznije i sa najviše nedoumica.
Likovna stilizacija ljiljana često se vezuje za Istok. Međutim, stilizovani cvetovi, kao pojedinačni ukrasi ili u sastavu istočnjačke ornamentike, nisu uvek ljiljani, već češće drugi cvetovi ‐ najčešće iris, potom hrizantema, karanfil i dr.
Heraldičkoj stilizaciji krina autori najčešće daju arapsku provinijenciju. Međutim, mnogi izvori ne idu u prilog ovoj teoriji. Najstariji primeri stilizacije krina iz saracensko‐mamelučke tradicije potiču tek iz XII veka, što bi značilo da, u najmanju ruku, nisu stariji od Evropskih. Arapski naziv za heraldički stilizovani krin ‐ faransisija, bez sumnje je vezan za francusko ili firentisko poreklo koje je arapima bilo prva asocijacija na heraldički krin.
Metafore vezane za krin javljaju se na više mesta u Starom i Novom zavetu. U Pesmi nad pesmama koja se pogrešno pripisuje Kralju Solomonu, ljiljan je simvol lepote, posebnosti i izabranosti: „Ja sam ruža Saronska, ljiljan u dolu. Što je ljiljan među trnjem, to je draga moja među devojkama. „U knjizi proroka Osije, Bog poručuje izabranom narodu: „Biću kao rosa Izrailju, procvetaće kao ljiljan“. Sam Gospod Isus Hristos, u Besedi na gori ističe lepotu skromnosti i prirodnosti sledećim poređenjem sa ljiljanom: „I za odelo što brinete? Pogledajte na krinove u polju kako rastu; ne trude se, niti predu. Ali ja vam kažem da se ni Solomon u svoj slavi svojoj ne odenu kao jedan od njih.“
Na Bibliji utemeljena i potom kroz istoriju Crkve nadgrađivana hrišćanska simvolika isticala je ljiljan kao simvol ljubavi, čistote i nevinosti ‐ ukazujući direktno na Bogorodicu i njenu neporočnost, kao i „izabranost“ ‐ Marije među ženama, Izrailja među narodima. U hrišćanskoj ikonografiji ljiljan je prihvaćen kao atribut Svetog Arhangela Gavrila ‐ Blagovesnika koji presvetoj javlja Radosnu vest (Lk 1.26‐38) i predstavlja se sa ljiljanom u ruci.
Ocila i iris (Perunika, Iris germanica) smatrani su simvolima vrhovnog boga Peruna, Zevsovog pandama. Simvolički, heraldički krin često je poistovećivan sa irisom. Ovaj simvol mnogih vrhovnih božanstava, neki autori vide kao spoj dva ocila, dva ocila i krsta,
U zoroastrijskoj religiji (mazdaizmu) božanstvo Haurvat (Haurvatat), otelotvorenje zdravlja, celovitosti, savršenstva i pravednosti, imao je kao simvol ljiljanov cvet.
Stilizovani cvet se u heraldici javlja veoma rano. Na njega nailazimo već 1080. godine na skiptru Kontrakralja Rudolfa Švapskog, predstavljenog na njegovoj nadgrobnoj ploči u katedrali u Merzeburgu.
„U Francuskoj istorijskoj i kulturnoj tradiciji oko motiva krina stvara se posebna mitologija, koja od XIII veka dobija svoju čvrstu formu u jednoj verziji pripovesti o krštenju Kralja Klavisa“. Izgleda da je formiranje krina kao heraldičkog motiva francuskih vladara i francuske države otpočelo vezano za poštovanje kulta Bogorodice, patrona Francuske kraljevine, u vreme Kraljeva Luja VI Debelog i Luja VII Mladog (1108‐1180), i da je krin, kao takav, konačno uspostavljen u vreme Kralja Filipa II Avgusta (1180‐1223). Najstariji primer štita posutog ljiljanima nalazimo 1209. godine na pečatu tadašnjeg Dofena (Prestolonaslednika ‐ Dauphin de France) Luja ‐ potonjeg Kralja Luja VIII Lava (1223‐1226). Oficijelna apologija iz vremena Luja IX Svetog (1226‐1270) počela je da vezuje motiv krina za prvog krštenog francuskog Kralja Klodovika (496. godine). Grb iz XIII veka ‐ plavi štit posut zlatnim ljiljanima (Azure, a semise of fleurs‐de‐lis or), na prelazu iz XIV u XV vek redukcijom je evoluirao u tri zlatna ljiljana na plavom štitu (Azure, three fleurs‐de‐lis or) u vreme Šarla VI Voljenog, potom nazvanog Ludi (1380‐1422). Grbove sa ljiljanima koristiće sve francuske dinastije: Kapeti, valoa, Valoa‐Orlean, Anžujci, Berboni, a ljiljan će postati sastavni deo mnogih grbova francuskih gradova i provincija. Tek posle Francuske revolucije 1789‐1799 francuska državna heraldika se drastično udaljava od motiva krina. Napoleon koristi jednoglavog orla, a Francuska Republika i danas koristi revolucionarni grb sa motivima fašine iz 1912. godine, koji ne sadrži motiv krina, i sekire, ili inicijale „R.F.“ (akronim od République Française).
U Vizantiji se motiv krina javlja između 1222. i 1254. godine, na novcu Jovana III Duke Vataca. Prema ikonografskim i numizmatičkim izvorima, motiv ljiljana se vezivao za kult Svetog Trifuna. Krin u Vizantiji ipak nikada nije bio simvol u rangu tetravasiliona ili dvoglavog orla.
Procvetali krin je u XIII veku postao heraldički simvol Firence (nem. Florentiner lilie) ‐ crven na srebrnom (belom) polju. Odatle se proširio i postao motiv u mnogim lokalnim italijanskim grbovima.
Od vremena Karla Roberta Anžujskog, mađarskog Kralja iz francuske dinastije Anžu (1309.godine), heraldički krin ulazi i u ugarsku heraldiku.
Sa livada do bogova i vladara
.
Ljiljan ili beli krin (Lilium candidum) je višegodišnja zeljasta, lukovičasta biljka, visine 90‐170 cm, iz familije Liliaceae. Vodi poreklo iz jugozapadne Azije, odakle se proširila na šire područije Mediterana. Cenjen je kao dekorativna vrsta, dok se lukovica, listovi i cvetovi koriste u farmakologiji.
Krin se gaji po čitavom područiju Balkana. U oblasti Makedonije raste i samoniklo, a u pojedinim oblastima se gaje i neke endemske sorte ljiljana: Bosanski ljiljan (Lilium bosniacum), Albanski ljiljan (Lilium albanicum) i Janin ljiljan (Lilium jankae).
Za ovu biljku se u srpskom jeziku ravnopravno koristi i latinizam ljiljan (od lat. Lilium) i grcizam krin (od grč. κρίνος). Ime ovog cveta ušlo je i u narodnu poeziju, pa se tako krin pominje i u čuvenoj srpskoj narodnoj pesmi iz Prvog svetskog rata „Tamo daleko“: „Tamo daleko, gde cveta beli krin, tamo su živote dali zajedno otac i sin.“
U različitim civilizacijama, od Istoka do zapada, krin se smatra simvolom dobra, pre svega zbog svoje bele boje. Belo u mnogim svetskim kulturama simvoliše svetlost, svetost, plodnost i čistotu i smatra se simvolom levog ‐ ženskog principa. Belo kao simvol dobra i bojom i etički suprotstavljeno je crnom, kao simvolu zla.
Tema ljiljana u heraldici, spada u možda najkontraverznije i sa najviše nedoumica.
Likovna stilizacija ljiljana često se vezuje za Istok. Međutim, stilizovani cvetovi, kao pojedinačni ukrasi ili u sastavu istočnjačke ornamentike, nisu uvek ljiljani, već češće drugi cvetovi ‐ najčešće iris, potom hrizantema, karanfil i dr.
Heraldičkoj stilizaciji krina autori najčešće daju arapsku provinijenciju. Međutim, mnogi izvori ne idu u prilog ovoj teoriji. Najstariji primeri stilizacije krina iz saracensko‐mamelučke tradicije potiču tek iz XII veka, što bi značilo da, u najmanju ruku, nisu stariji od Evropskih. Arapski naziv za heraldički stilizovani krin ‐ faransisija, bez sumnje je vezan za francusko ili firentisko poreklo koje je arapima bilo prva asocijacija na heraldički krin.
Metafore vezane za krin javljaju se na više mesta u Starom i Novom zavetu. U Pesmi nad pesmama koja se pogrešno pripisuje Kralju Solomonu, ljiljan je simvol lepote, posebnosti i izabranosti: „Ja sam ruža Saronska, ljiljan u dolu. Što je ljiljan među trnjem, to je draga moja među devojkama. „U knjizi proroka Osije, Bog poručuje izabranom narodu: „Biću kao rosa Izrailju, procvetaće kao ljiljan“. Sam Gospod Isus Hristos, u Besedi na gori ističe lepotu skromnosti i prirodnosti sledećim poređenjem sa ljiljanom: „I za odelo što brinete? Pogledajte na krinove u polju kako rastu; ne trude se, niti predu. Ali ja vam kažem da se ni Solomon u svoj slavi svojoj ne odenu kao jedan od njih.“
Na Bibliji utemeljena i potom kroz istoriju Crkve nadgrađivana hrišćanska simvolika isticala je ljiljan kao simvol ljubavi, čistote i nevinosti ‐ ukazujući direktno na Bogorodicu i njenu neporočnost, kao i „izabranost“ ‐ Marije među ženama, Izrailja među narodima. U hrišćanskoj ikonografiji ljiljan je prihvaćen kao atribut Svetog Arhangela Gavrila ‐ Blagovesnika koji presvetoj javlja Radosnu vest (Lk 1.26‐38) i predstavlja se sa ljiljanom u ruci.
Ocila i iris (Perunika, Iris germanica) smatrani su simvolima vrhovnog boga Peruna, Zevsovog pandama. Simvolički, heraldički krin često je poistovećivan sa irisom. Ovaj simvol mnogih vrhovnih božanstava, neki autori vide kao spoj dva ocila, dva ocila i krsta,
U zoroastrijskoj religiji (mazdaizmu) božanstvo Haurvat (Haurvatat), otelotvorenje zdravlja, celovitosti, savršenstva i pravednosti, imao je kao simvol ljiljanov cvet.
Stilizovani cvet se u heraldici javlja veoma rano. Na njega nailazimo već 1080. godine na skiptru Kontrakralja Rudolfa Švapskog, predstavljenog na njegovoj nadgrobnoj ploči u katedrali u Merzeburgu.
„U Francuskoj istorijskoj i kulturnoj tradiciji oko motiva krina stvara se posebna mitologija, koja od XIII veka dobija svoju čvrstu formu u jednoj verziji pripovesti o krštenju Kralja Klavisa“. Izgleda da je formiranje krina kao heraldičkog motiva francuskih vladara i francuske države otpočelo vezano za poštovanje kulta Bogorodice, patrona Francuske kraljevine, u vreme Kraljeva Luja VI Debelog i Luja VII Mladog (1108‐1180), i da je krin, kao takav, konačno uspostavljen u vreme Kralja Filipa II Avgusta (1180‐1223). Najstariji primer štita posutog ljiljanima nalazimo 1209. godine na pečatu tadašnjeg Dofena (Prestolonaslednika ‐ Dauphin de France) Luja ‐ potonjeg Kralja Luja VIII Lava (1223‐1226). Oficijelna apologija iz vremena Luja IX Svetog (1226‐1270) počela je da vezuje motiv krina za prvog krštenog francuskog Kralja Klodovika (496. godine). Grb iz XIII veka ‐ plavi štit posut zlatnim ljiljanima (Azure, a semise of fleurs‐de‐lis or), na prelazu iz XIV u XV vek redukcijom je evoluirao u tri zlatna ljiljana na plavom štitu (Azure, three fleurs‐de‐lis or) u vreme Šarla VI Voljenog, potom nazvanog Ludi (1380‐1422). Grbove sa ljiljanima koristiće sve francuske dinastije: Kapeti, valoa, Valoa‐Orlean, Anžujci, Berboni, a ljiljan će postati sastavni deo mnogih grbova francuskih gradova i provincija. Tek posle Francuske revolucije 1789‐1799 francuska državna heraldika se drastično udaljava od motiva krina. Napoleon koristi jednoglavog orla, a Francuska Republika i danas koristi revolucionarni grb sa motivima fašine iz 1912. godine, koji ne sadrži motiv krina, i sekire, ili inicijale „R.F.“ (akronim od République Française).
U Vizantiji se motiv krina javlja između 1222. i 1254. godine, na novcu Jovana III Duke Vataca. Prema ikonografskim i numizmatičkim izvorima, motiv ljiljana se vezivao za kult Svetog Trifuna. Krin u Vizantiji ipak nikada nije bio simvol u rangu tetravasiliona ili dvoglavog orla.
Procvetali krin je u XIII veku postao heraldički simvol Firence (nem. Florentiner lilie) ‐ crven na srebrnom (belom) polju. Odatle se proširio i postao motiv u mnogim lokalnim italijanskim grbovima.
Od vremena Karla Roberta Anžujskog, mađarskog Kralja iz francuske dinastije Anžu (1309.godine), heraldički krin ulazi i u ugarsku heraldiku.