22-01-2014, 10:30 PM
Teritorija Balkanskog poluostrva na koju će se Srbi, slovensko pleme, naseliti i gde će stvoriti svoje države bila je nastanjena od pradavnih vremena. Naučnici smatraju da su zemlje zapadne i srednje Evrope bile naseljene već u prvom odseku pleistocena (diluvij, ledeno doba), a da se u oblastima Balkanskog poluostrva čovek pojavljuje u periodu poslednje glacijacije (alpska glacijacija - Njurm). U to doba hladne klime pre 40000 godina, večiti led spuštao se do 1500 m nadmorske visine.
Prve ljudske zajednice tada su živele u pećinama. Na osnovu izučavanja pećina, naročito pećine pod Jerininim brdom u selu Gradac i Risovače na Venčacu može se izgraditi izvesna slika njihovog života. Bile su to ljudske zajednice od 10-15 članova, od jedne do tri biološke porodice, a njihovo privređivanje bilo je uglavnom sakupljanje plodova i lov. Taj čovek, već homo sapiens, obrađivao je kamen i kosti i na taj način pravio oruđe i oružje. U prvo vreme lovio je krupne biljojede (džinovske jelene, divlje konje, goveda), a u izmenjenim klimatskim uslovima (zavladavanja predarktičke klime) i mamute, nosoroge, lavove i hijene. Usled velikog zahlađenja (virmska glacijacija, Njurm 3) oko 25000 godina pre n.e. došlo je do napušanja pećina i prestanka ljudskog života. Time se završava prvo poglavlje istorije ljudskih zajednica na teritoriji Srbije.
Nova etapa počinje sa promenom klime, krajem ledenog doba (nova geološka epoha - holocen). Na osnovu ispitivanja arheoloških nalazišta u Đerdapu utvrđeno je da se tamo razvila jedna od najsloženijih kultura praistorije, koja se prema jednom velikom dunavskom viru, naziva kultura Lepenskog Vira (7000-5500 godina pre n.e.). Najstariji ljudi ove kulture živeli su već u naseljima, a u zajednicama od dve do četiri biološke porodice. Kasnije, sa priraštajem stanovništva, gradili su naseobine po utvrđenom obrascu. Sahranjivanje je bilo van naselja, a dolazi i do usavršavanja izrade alata i oružja. Brojni nalazi upućuju na postojanje privatnog vlasništva, društvene hijerarhije, religije, umetnosti, a u sferi proizvodnje ostali su na tradicionalnim izvorima hrane i nikada nisu postali ni zemljoradnici ni stočari.
Ljudske zajednice iz starijeg kamenog doba (paleolita) na tlu Srbije razvile su kulture mlađeg kamenog doba (neolita) koje uz lovačko-sakupljačku ekonomiku razvijaju i zemljoradnju i stočarstvo. Tome je svakako pogodovala i toplija klima. Neolitska kultura na prostoru i severno i južno od Save i Dunava razvijala se od 5300 do 3200 godina pre n.e. a najznačajnija nalazišta su Starčevo i Vinča. Na osnovu arheoloških iskopavanja može se pretpostaviti da su ove ljudske zajednice podizale kuće jednu pored druge, oblepljene blatom, izmešanim sa plevom. Podovi su bili od nabijene zemlje, a krovovi od pruća i slame. Domaćinstva su posedovala raznovrsno posuđe.
Alatke i oružje bili su od uglačanog kamena, a nakit od školjki. LJudske zajednice koje su stvorile starčevačku i vinčansku kulturu bile su podložne seobama usled unutrašnjih razloga, ali i spoljnih. Tako dolaskom ljudi iz Anadolije i Panonije menja se etno-kulturna slika i nestaju vinčanske zajednice a na njihovom prostoru stranci počinju sa upotrebom metala, čime počinje nova epoha ljudske istorije.
Oko 1900. godine pre n.e. obrazuju se prva žarišta kulture bronzanog doba u Banatu (moriška), Sremu (vinkovačka), severozapadnoj Srbiji (Belotić-Bela Crkva), južnom Pomoravlju (Bubanj-Hum III-Slatina). Ljudske zajednice bronzanog doba severno i južno od Save i Dunava vekovima su živele mirnim životom. On je poremećen oko 1425. godine pre n.e. prodorom ljudi sa severa (tzv. kultura grobnih humki) koji su imali bronzano oružje - mačeve, bodeže sekire. Ta pomeranja ljudi nastavila su se i tokom narednih vekova a doprla su čak do Egipta. Arheološki nalazi iz perioda 1125. do 750. godine pre n.e. upućuju na zaključak da se tada stvara nova kultura - gvozdenog doba, a dolazi i do oblikovanja prvih istorijski poznatih etničkih grupacija i unutrašnjosti Balkanskog poluostrva: Dardanaca, Tribala, Ilira i Tračana. U vremenu od 1200. do 1000. godine pre n.e. na Kosovu, u Pomoravlju, Sremu, Bačkoj i Banatu podižu se jednoobrazna naselja, proizvodi se jednako posuđe, a način sahranjivanja je takođe istovetan. Zemljoradnja je bila razvijena: seju se pšenica i ječam, uzgajaju, ponajviše, goveda, svinje i konji, a znatno manje ovce i koze.
Gvozdeno doba na tlu Srbije vezano je za dolazak Trako-Kimeraca iz kavkasko-pontskih oblasti oko 725. godine n.e. Oni su doneli niz novih kulturnih dobara kao što su oružje i nakit napravljeni od gvožđa. U sledećih 200 godina stabilizovana je kultura gvozdenog doba i izvršena su jasna razgraničenja između etničkih grupa. Vremenom je uspostavljena živa razmena dobara između etno-kulturnih grupa, koje se počinju raslojavati. Najbolji dokaz su arheološka nalazišta sa luksuznim predmetima proizvedenim u Grčkoj. Bogata nalazišta svedoče i o helenizaciji Tribala i Dardanaca. No nikako se ne može govoriti o njihovom iščezavanju, jer u nastupajućim vekovima oni su vodili prave ratove protiv makedonskih kraljeva. U periodu od 300-100. godine pre n.e. Dardanci su, prema istorijskim izvorima, sačuvali svoju individualnost i samosvest, a izvanrednih dokaza za to ima čak i u 3. veku n.e.
Mlađe gvozdeno doba na tlu Srbije obeleženo je dolaskom Kelta i prodorima helenističke civilizacije. Keltski izaslanici susreli su se sa Aleksandrom Velikim na Dunavu 335. godine pre n.e. a posle Aleksandrove smrti prešli su Savu i Dunav.
Njihova pustošenja po Dardaniji, Makedoniji i srednjoj Grčkoj zaustavljena su grčkom pobedom kod Delfa 279. godine pre n.e. Po povlačenju, a u daljim decenijama Kelti su pokorili Tribale, deo autarijatske teritorije i zajedno s njima obrazovali moćno pleme Skordiska. Oni su prvi na tlu Beograda sagradili naselje.
Početkom nove ere Rimljani su zauzeli sve zemlje Balkanskog poluostrva, pokorili i Dardance i Skordiske, ali njihovu kulturu nisu uništili. Skoro tri stotine godina starobalkanska plemena, iako pod rimskom vlašću, živela su autohtono, negujući tradicionalnu kulturu, a tek potom integrišu se u političku i kulturnu istoriju Rimske Imperije.
U rimskoj administrativnoj podeli najveći deo današnje Srbije pripadao je provinciji koja se zvala Gornja Mezija. Ova provincija poslužila je kao placdarm imperatoru Trajanu da sa vojskom pređe Dunav kod Rama i Tekije, pokori Dečane i formira provinciju Dakiju. Tada na kraju 1. veka n.e. Rimsko Carstvo imalo je najveće prostranstvo. Istovremeno, to je i vreme kada se osnivaju novi i jačaju stari gradovi u Meziji i Panoniji. Dunavski gradovi postali su važni odbrambeni punktovi kada su se Rimljani povukli iz Dakije (oko 272. godine n.e.) i utvrdili na desnoj obali Dunava. Bez obzira na organizovanost Rimljana i jačinu njihove granice (limesa) varvarska plemena neprestano su napadala granične provincije što je permanentno slabilo Carstvo.
Posle podele Rimskog Carstva 395. godine n.e. na Zapadno i Istočno (Vizantija) ovo drugo je nasledilo neprestane borbe sa varvarima na Dunavu. U vreme Justinijana (527-565) došlo je do stabilizacije stanja, ali potom je usledila najezda Avara i Slovena čija su pustošenja zaustavljena tek njihovim porazom pod Carigradom 626. godine. U toj slovenskoj masi nalazili su se i Srbi. Po vizantijskom izvoru njima je car Iraklije (610-641) dozvolio da se nasele oko Soluna što su oni i učinili, ali su se kasnije povukli na sever. Zahvaljujući takođe istom vizantijskom izvoru znamo da su se prvi srpski kneževi (arhonti) zvali Višeslav, Radoslav, Prosigoj i Vlastimir.
Najstarija istorija Srbije sve do Nemanje bila je u znaku neprestanih borbi, bilo sa Bugarskom, bilo sa Vizantijom, uz istovremenu unutrašnju borbu srpskih kneževa - članova iste familije za prevlast. Vrhovna vlast Vizantije pogodovala je i hristijanizaciji Srba u drugoj polovini 9. veka što je bilo delo, uglavnom, učenika Ćirila i Metodija. Od treće decenije 12. veka Ugarska postaje treća država koja će uticati na istoriju Srba. U ugarsko-vizantijskim borbama 1165-1167. godine prvi put se spominje ime Stefana Nemanje, koji je prvih godina svoje vladavine upravljao Toplicom, Ibrom, Rasinom i Rekom. Posle sukoba sa bratom Tihomirom, Nemanja je postao raški veliki župan verovatno 1166. godine. Nemanjini pokušaji da se osamostali doveli su ga u sukob sa vizantijskim carem Manojlom I Komninom. Pobedio je car; Nemanja je bio zarobljen i odveden u Carigrad, ali bio je vraćen u Srbiju gde je kao vazal ostao lojalan caru Manojlu I do njegove smrti (1180. godine).
U razdoblju od 1180. do 1190. godine Nemanja je ofanzivnom politikom, koristeći se teškoćama Vizantije (bugarski ustanak, krstaši), uspeo da znatno proširi srpsku državu. Na jugu je uspeo da osvoji Metohiju i Kosovo. Dalje proširenje došlo je pripajanjem niške oblasti, Dubočice, Vranja, Biničke Morave, zemalja istočno od Južne Morave i Reke. U isti red pada i prisajedinjenje oblasti između Zapadne i Velike Morave (Levač, Belica, Lepenica). Na zapadu Nemanja je osvojio Duklju sa primorskim gradovima (Ulcinj, Bar, Kotor) koju je na upravu predao sinu Vukanu. Pokušaji Nemanje i njegove braće Miroslava i Stracimira da osvoje Dubrovnik nisu urodili plodom. Tako je Nemanja uspostavio i učvrstio svoju vlast na teritoriji od Kotora do Sofije sa centrom u Rasu gde su stolovali srpski episkopi Jevtimije i Kalinik. Tokom svoje vladavine Nemanja je izdašno pomagao sveštenstvo, a iza sebe ostavio je velike zadužbine.
![[Slika: 103u4ok.jpg]](http://i39.tinypic.com/103u4ok.jpg)
Votivna kolica. Dupljaja, lok. Bela Crkva, NMB
Prve ljudske zajednice tada su živele u pećinama. Na osnovu izučavanja pećina, naročito pećine pod Jerininim brdom u selu Gradac i Risovače na Venčacu može se izgraditi izvesna slika njihovog života. Bile su to ljudske zajednice od 10-15 članova, od jedne do tri biološke porodice, a njihovo privređivanje bilo je uglavnom sakupljanje plodova i lov. Taj čovek, već homo sapiens, obrađivao je kamen i kosti i na taj način pravio oruđe i oružje. U prvo vreme lovio je krupne biljojede (džinovske jelene, divlje konje, goveda), a u izmenjenim klimatskim uslovima (zavladavanja predarktičke klime) i mamute, nosoroge, lavove i hijene. Usled velikog zahlađenja (virmska glacijacija, Njurm 3) oko 25000 godina pre n.e. došlo je do napušanja pećina i prestanka ljudskog života. Time se završava prvo poglavlje istorije ljudskih zajednica na teritoriji Srbije.
Nova etapa počinje sa promenom klime, krajem ledenog doba (nova geološka epoha - holocen). Na osnovu ispitivanja arheoloških nalazišta u Đerdapu utvrđeno je da se tamo razvila jedna od najsloženijih kultura praistorije, koja se prema jednom velikom dunavskom viru, naziva kultura Lepenskog Vira (7000-5500 godina pre n.e.). Najstariji ljudi ove kulture živeli su već u naseljima, a u zajednicama od dve do četiri biološke porodice. Kasnije, sa priraštajem stanovništva, gradili su naseobine po utvrđenom obrascu. Sahranjivanje je bilo van naselja, a dolazi i do usavršavanja izrade alata i oružja. Brojni nalazi upućuju na postojanje privatnog vlasništva, društvene hijerarhije, religije, umetnosti, a u sferi proizvodnje ostali su na tradicionalnim izvorima hrane i nikada nisu postali ni zemljoradnici ni stočari.
Ljudske zajednice iz starijeg kamenog doba (paleolita) na tlu Srbije razvile su kulture mlađeg kamenog doba (neolita) koje uz lovačko-sakupljačku ekonomiku razvijaju i zemljoradnju i stočarstvo. Tome je svakako pogodovala i toplija klima. Neolitska kultura na prostoru i severno i južno od Save i Dunava razvijala se od 5300 do 3200 godina pre n.e. a najznačajnija nalazišta su Starčevo i Vinča. Na osnovu arheoloških iskopavanja može se pretpostaviti da su ove ljudske zajednice podizale kuće jednu pored druge, oblepljene blatom, izmešanim sa plevom. Podovi su bili od nabijene zemlje, a krovovi od pruća i slame. Domaćinstva su posedovala raznovrsno posuđe.
Alatke i oružje bili su od uglačanog kamena, a nakit od školjki. LJudske zajednice koje su stvorile starčevačku i vinčansku kulturu bile su podložne seobama usled unutrašnjih razloga, ali i spoljnih. Tako dolaskom ljudi iz Anadolije i Panonije menja se etno-kulturna slika i nestaju vinčanske zajednice a na njihovom prostoru stranci počinju sa upotrebom metala, čime počinje nova epoha ljudske istorije.
Oko 1900. godine pre n.e. obrazuju se prva žarišta kulture bronzanog doba u Banatu (moriška), Sremu (vinkovačka), severozapadnoj Srbiji (Belotić-Bela Crkva), južnom Pomoravlju (Bubanj-Hum III-Slatina). Ljudske zajednice bronzanog doba severno i južno od Save i Dunava vekovima su živele mirnim životom. On je poremećen oko 1425. godine pre n.e. prodorom ljudi sa severa (tzv. kultura grobnih humki) koji su imali bronzano oružje - mačeve, bodeže sekire. Ta pomeranja ljudi nastavila su se i tokom narednih vekova a doprla su čak do Egipta. Arheološki nalazi iz perioda 1125. do 750. godine pre n.e. upućuju na zaključak da se tada stvara nova kultura - gvozdenog doba, a dolazi i do oblikovanja prvih istorijski poznatih etničkih grupacija i unutrašnjosti Balkanskog poluostrva: Dardanaca, Tribala, Ilira i Tračana. U vremenu od 1200. do 1000. godine pre n.e. na Kosovu, u Pomoravlju, Sremu, Bačkoj i Banatu podižu se jednoobrazna naselja, proizvodi se jednako posuđe, a način sahranjivanja je takođe istovetan. Zemljoradnja je bila razvijena: seju se pšenica i ječam, uzgajaju, ponajviše, goveda, svinje i konji, a znatno manje ovce i koze.
Gvozdeno doba na tlu Srbije vezano je za dolazak Trako-Kimeraca iz kavkasko-pontskih oblasti oko 725. godine n.e. Oni su doneli niz novih kulturnih dobara kao što su oružje i nakit napravljeni od gvožđa. U sledećih 200 godina stabilizovana je kultura gvozdenog doba i izvršena su jasna razgraničenja između etničkih grupa. Vremenom je uspostavljena živa razmena dobara između etno-kulturnih grupa, koje se počinju raslojavati. Najbolji dokaz su arheološka nalazišta sa luksuznim predmetima proizvedenim u Grčkoj. Bogata nalazišta svedoče i o helenizaciji Tribala i Dardanaca. No nikako se ne može govoriti o njihovom iščezavanju, jer u nastupajućim vekovima oni su vodili prave ratove protiv makedonskih kraljeva. U periodu od 300-100. godine pre n.e. Dardanci su, prema istorijskim izvorima, sačuvali svoju individualnost i samosvest, a izvanrednih dokaza za to ima čak i u 3. veku n.e.
Mlađe gvozdeno doba na tlu Srbije obeleženo je dolaskom Kelta i prodorima helenističke civilizacije. Keltski izaslanici susreli su se sa Aleksandrom Velikim na Dunavu 335. godine pre n.e. a posle Aleksandrove smrti prešli su Savu i Dunav.
Njihova pustošenja po Dardaniji, Makedoniji i srednjoj Grčkoj zaustavljena su grčkom pobedom kod Delfa 279. godine pre n.e. Po povlačenju, a u daljim decenijama Kelti su pokorili Tribale, deo autarijatske teritorije i zajedno s njima obrazovali moćno pleme Skordiska. Oni su prvi na tlu Beograda sagradili naselje.
Početkom nove ere Rimljani su zauzeli sve zemlje Balkanskog poluostrva, pokorili i Dardance i Skordiske, ali njihovu kulturu nisu uništili. Skoro tri stotine godina starobalkanska plemena, iako pod rimskom vlašću, živela su autohtono, negujući tradicionalnu kulturu, a tek potom integrišu se u političku i kulturnu istoriju Rimske Imperije.
U rimskoj administrativnoj podeli najveći deo današnje Srbije pripadao je provinciji koja se zvala Gornja Mezija. Ova provincija poslužila je kao placdarm imperatoru Trajanu da sa vojskom pređe Dunav kod Rama i Tekije, pokori Dečane i formira provinciju Dakiju. Tada na kraju 1. veka n.e. Rimsko Carstvo imalo je najveće prostranstvo. Istovremeno, to je i vreme kada se osnivaju novi i jačaju stari gradovi u Meziji i Panoniji. Dunavski gradovi postali su važni odbrambeni punktovi kada su se Rimljani povukli iz Dakije (oko 272. godine n.e.) i utvrdili na desnoj obali Dunava. Bez obzira na organizovanost Rimljana i jačinu njihove granice (limesa) varvarska plemena neprestano su napadala granične provincije što je permanentno slabilo Carstvo.
Posle podele Rimskog Carstva 395. godine n.e. na Zapadno i Istočno (Vizantija) ovo drugo je nasledilo neprestane borbe sa varvarima na Dunavu. U vreme Justinijana (527-565) došlo je do stabilizacije stanja, ali potom je usledila najezda Avara i Slovena čija su pustošenja zaustavljena tek njihovim porazom pod Carigradom 626. godine. U toj slovenskoj masi nalazili su se i Srbi. Po vizantijskom izvoru njima je car Iraklije (610-641) dozvolio da se nasele oko Soluna što su oni i učinili, ali su se kasnije povukli na sever. Zahvaljujući takođe istom vizantijskom izvoru znamo da su se prvi srpski kneževi (arhonti) zvali Višeslav, Radoslav, Prosigoj i Vlastimir.
Najstarija istorija Srbije sve do Nemanje bila je u znaku neprestanih borbi, bilo sa Bugarskom, bilo sa Vizantijom, uz istovremenu unutrašnju borbu srpskih kneževa - članova iste familije za prevlast. Vrhovna vlast Vizantije pogodovala je i hristijanizaciji Srba u drugoj polovini 9. veka što je bilo delo, uglavnom, učenika Ćirila i Metodija. Od treće decenije 12. veka Ugarska postaje treća država koja će uticati na istoriju Srba. U ugarsko-vizantijskim borbama 1165-1167. godine prvi put se spominje ime Stefana Nemanje, koji je prvih godina svoje vladavine upravljao Toplicom, Ibrom, Rasinom i Rekom. Posle sukoba sa bratom Tihomirom, Nemanja je postao raški veliki župan verovatno 1166. godine. Nemanjini pokušaji da se osamostali doveli su ga u sukob sa vizantijskim carem Manojlom I Komninom. Pobedio je car; Nemanja je bio zarobljen i odveden u Carigrad, ali bio je vraćen u Srbiju gde je kao vazal ostao lojalan caru Manojlu I do njegove smrti (1180. godine).
U razdoblju od 1180. do 1190. godine Nemanja je ofanzivnom politikom, koristeći se teškoćama Vizantije (bugarski ustanak, krstaši), uspeo da znatno proširi srpsku državu. Na jugu je uspeo da osvoji Metohiju i Kosovo. Dalje proširenje došlo je pripajanjem niške oblasti, Dubočice, Vranja, Biničke Morave, zemalja istočno od Južne Morave i Reke. U isti red pada i prisajedinjenje oblasti između Zapadne i Velike Morave (Levač, Belica, Lepenica). Na zapadu Nemanja je osvojio Duklju sa primorskim gradovima (Ulcinj, Bar, Kotor) koju je na upravu predao sinu Vukanu. Pokušaji Nemanje i njegove braće Miroslava i Stracimira da osvoje Dubrovnik nisu urodili plodom. Tako je Nemanja uspostavio i učvrstio svoju vlast na teritoriji od Kotora do Sofije sa centrom u Rasu gde su stolovali srpski episkopi Jevtimije i Kalinik. Tokom svoje vladavine Nemanja je izdašno pomagao sveštenstvo, a iza sebe ostavio je velike zadužbine.
Votivna kolica. Dupljaja, lok. Bela Crkva, NMB