03-12-2013, 01:50 AM
Za srpsku oficijelnu istoriografiju ovo i nije neka tema. :-[ Iz bilo koje knjige, koju su štampali ljubitelji lika i dela Ilariona (bež te Srbi) Ruvarca stoji par rečenica, svedenih na otprilike ovakav zaključak: Srbi su Sloveni došli iz karpatskih močvara (koristili slamku za disanje), upali na Balkan, potpuno nepismeni i bez ikakve kulture, opismenili se i u ciglo 200 godina podigli kraljevstvo Stefanovo od Nemanjića pa onda carstvo Dušanovo. Ovo je, u celoj povesti ljudskog roda neponovljiv poduhvat- banuti na prilično veliku teritoriju i za dva veka se opismeniti, postati kulturan i napraviti moćno kraljevstvo kome se divio i jedan Fridrich Barbarossa, a da ne pričam o pohvalama velikog inkvizitora Torquamade koji je istom Stefanu čestitao na progonu i istrebljenju sektaša oličenih pod imenom bogumila. Svi oficijelci ovoj ranoj srpskoj istoriji od Ruvarca pa do Ćorovića i nueve R.Radića, posvećuju maksimalno dve strane jer, zaboga, srpsko poreklo je skriveno u tami vekova. Još u VI razredu osnovne ova teorija je smrdela po više osnova >
. Jer, u istom udžbeniku su se znale istorije Rimljana, Grka, Albanaca- Ilira, svih osim Srba. Pogotovo je bilo sumnjivo to primanje hrišćanstva u IX veku, kao došli Čirilo i Metodije i bez interneta, novina, puteva, svih mogućih sredstava komunikacije opismenili čitav narod i još ga uz to, pride, priveli hrišćanstvu! Za desetak godina koliko su boravili na teritoriji današnje Srbije ovo je poduhvat za Ginisovu knjigu rekorda... 8)
Pre par godina boravio sam u Torontu gde sam upoznao jednog Sika (pripadnici indijske kaste koji dugu kosu savijaju i stavljaju pod specifične čalme, obavezni su brada iu brkovi), u dvorištu gde je čuvao svoje dvoje dece koji su se igrali sa mojim sestrićem. Obzirom da je prevalio šezdesetu, mislio sam da su mu to unuci, no rekao mi je da se kasno oženio sa 55 godina i da je u naredne tri godine dobio sina i kćerku, s kojima sad provodi najviše vremena obzirom da je u penziji.Uvažavajući drevne indijske običaje sa snagom, zakona, (indijska kastinska pravila), mogao se oženiti ženom samo iz svoje kaste a studiranje u Engleskoj i potom život u SAD mu nisu pružali puno prilika te je to uradio po dolasku u Kanadu. Po profesiji je bio doktor elektrotehnike.Kada sam mu rekao da uskoro putujem u Srbiju, iznenadio se jer je mislio da sam Kanađanin i pitao me jesam li Srbin. Kada sam potvrdno odgovorio, rekao mi je da su Srbi stari narod, Arijanski, potekao sa Iranske visoravni i koji je, na početku arijevskih seoba, u dolini Sinda, izgradio niz vatrišta- svetilišta u slavu boga Sunca od kojih je najslavniji Edith Sar, do danas sačuvan. Pitao sam ga odakle to zna i on mi je odgovorio da je njegov pokojni otac bio profesor nacionalne istorije na Univerzitetu Kairo. To je dokumentovao poklonivši mi knjigu "Indian national and cultural heritage" gde se, na mnogim mestima, pominju Srbi. To je kasnije upotpunio poslavši mi tridesetak naslova istorijskih knjiga napisanih od strane indijskih istoričara gde se pominju Sr - njih su Dravidi upamtili kao plemena koja sebe nazivaju "nebeskim narodom". Otuda prijateljstvo ove mnogoljudne zemlje prema Srbiji. Caka je u tome što naša oficijelna istorija prećutkuje ove izvore i da se morala pojaviti knjiga Istorijsko poreklo Srba da oni isplivaju na svetlo dana- bolje ikad nego nikad ali, to nije sve!
Srbi jesu Arijevci tj. Indoevropljani i to nije sporno. Pradomovina Arijevaca je na Iranskoj visoravni odakle su kretale prve seobe i gde je došlo do prvih razdvajanja plemena Germana, Skandinavaca, Slovena i Srba. E, sad, zašto se Srbi posebno spominju. Iz prostog razloga jer i danas u Lugistanu *severni deo Iranske visoravni* postoji lokokalitet tj. ostaci urušene i devastirane gradine iz 20/24 veka pre n.e. zvane Tepe Srbin, da ne bude zabune, naselje se i danas tako zove. Takodje, na nadgrobnim spomenicima na više frizova je prikazano božanstvo Srbin pod šajkacom i u opancima kako stoji pored boga Indre. U knjizi Istorijsko poreklo Srba (II izdanje) ovo je dokumentovano ilustracijama istih a sve je proverljivo na netu. Takodje, u najstarijim vedskim spisima pominje se jedino od imena naroda ime srpskog, u liku Srbinde, heroja Inda o kome je prvi pisao Austrijanac Walter Wust pored još nekih lingvista i sanskritologa. Srbinda se pominje u Rgvedi a ti stihovi su navedeni u originalu i engleskom prevodu u IP Srba.
Ovo božanstvo je staro preko 5000 godina i jedino što je sigurno je njegovo ime.
Caka je u tome što Srbi genuino nisu Sloveni nego Sarmati, preciznije, deo istočnih Alana je sebe nazivao Serboima. Oni su na ove prostore došli u dva navrata. Prvi put pod Atilom (alanski kralj Beog bio je njegov saveznik, čuven po tome da je od pape ishodio titulu rex alanoruma et vandaloruma, da [b]je od Rimljana preoteo Beograd, ondašnji Singidunum i nazvao ga po svom imenu Beogovom gradinom, Beogradom.[/b] 8) Kada je Miloš Savčić, gradonačelnik Beograda pred II Svetski rat hteo da mu podigne spomenik SANU je to otklonila izjavom da neće podizati spomenike onima koji su rušili Evropu. Živeći pored Slovena vekovima, ne samo na ovom prostoru, Srbi su se poslovenili. Odatle u srpskom jeziku oko 40% reči iransko- persijskog porekla, kojih u drugim slovenskim jezicima jednostavno nema.
Ugledni istoričar između dva svetska rata Niko Zupanič je rekao da bi mi danas govorili kao Lužički Srbi da se nismo mešali sa Slovenima. Lužički Srbi pak sa ponosom ističu da su oni pravi Srbi jer se, za razliku od ostalih Srba, nisu mešali sa Slovenima.
Pored Alana (Serboa) glavna sarmatska plemena su bila Anti, Roksolani, Alanorsi i Jazige. Jazige su prve došle na Balkan i 56.g. pre n.e. imale prvi sukob sa Rimljanima. Po Knowlesowoj General History Of The Turks (1611.) osnovali su Gradac (nekada Srbica) i Jajce - tj. kako uvaženi Englez piše Jaize, the city of Jazigues.
Srbija spada u ranohriščanske zemlje; po legendi u njoj su propovedali sv. apostol Pavle i Toma, krećući se Dalmacijom a u Manastiru Krka ostao je i jedan zapis o boravku apostola kod ondašnjih ranohrišćana. Dalmatinski istoričar Ivan Lucijus (+1679) zabeležio je, naime, konkretniji podatak kako se apostol Pavle, prolazeći korz Dalmaciju zaustavio kod grada Burnuma...
...nedaleko od današnjeg Kistanja, blizo reke Ticijus (današnja Krka) što ukazuje na postojanje jedne hriščanske opštine u ovom kraju već u apostolsko doba. To nas podseća na katakombe nad kojima je kasnije sagrađen manastir Krka u kome je, po Lucijusovom kazivanju, na nekoj dasci, bio urezan srpski zapis o ovom boravku apostola u Dalmaciji. I visovački franjevac, istoričar Vinjalić, piše 100 godina posle Lucijusa, da su se "u manastiru sv. Arhanđela, u kome danas kaluđeri žive, nalazili napisani dotični stihovi na srpskom jeziku, u spomen boravljenja u tom mestu apostola Pavla". Predanje o apostolovom boravku pominje u Alberto Fortis u svom putopisu. Ova tradicija dobila je svoj likovni izraz u jednoj slici koja se nekad nalazila u manastiru Krka a prikazivala je apostola Pavla kako propoveda Srbima obučenim u narodne nošnje. Ista freska, sad velikih dimenzija, je rukopisana i može se videti u manastirskoj crkvi.
Pavle je u Dalmaciju došao sa teritorije današnje Srbije gde je, u prva tri veka hrišćanske ere, ono uhvatilo duboke korene. Prema istraživanjima ranohrišćanskih lokaliteta, koje započinje J.Deroko još u Kraljevini Jugoslaviji, pronađeno je oko 500 lokaliteta sa temeljima ili ostacima prvih, uglavnom jednobrodih crkava. Na lokalitetu planine Jelica, iznad Čačka, na nmv od 860m pronađeno je naselje sa čak 5 bazilika od kojih je najveća imala brod dugačak čak 15m. U podgrađu su nađeni grobovi (grobišta) gde su Srejović i Mihailović (arheolozi) utvrdili zajedničke sahrane Rimljana i sarmatskog plemena Anta odnosno Alana i Roksolana, a sve na osnovu grobljanskih priloga. Najstarija crkva bila je podignuta krajem II veka na Kosovu, Bogorodica Ljeviška. Posleratna istraživanja koja je sistematizovao arheolog Đ.Janković potvrdila su tezu M.Milanovića da su Nemanjići ustvari obnavljali crkve podignute u periodu od II do VI veka, teško postradale u naletima Avara i Slovena koji su ih razarali, uz put razorivši i crkvene organizacije istih. O tome je na osnovu vlastitih istraživanja pisao sa dosta pregnancije arheolog Radoje Petrović (Koreni Vizantijske hristijanizacije). Prema tome priča o pokrštavanju Srba od strane Ćirila i Metodija ostaje simpatična bajka.
Što se tiče slovenske mitologije treba je pre zvati srpsko- slovenskom jer se svi njeni spomenici o kojima postoje zabeleške (Titmar, Gramatik itd.) nalaze na sedištima Lužičkih Srba uključujući Retru, najvažnije svetilište LS je bilo na ostrvu Rigen. Hristijanizacija je išla ognjem i mačem oduvek > :-[ :'( i to nije slučaj samo sa Srbima. Treba da se zna da su sekte u ranohrišćanskoj Srbiji bile uhvatile maha o čemu svedoči boravak Arija, tvorca arijanske jeresi u Beogradu, tj. Singidunumu i Sr. Mitrovici. Ne treba zaboraviti ni prvog mučenika za veru iz Srbije (NIš) Nikitu Remezijanskog. Takođe, rimski izvori beleže da je u ondašnjem Sirmijumu stradalo za veru preko 400 mučenika, jedan od njih je Dimitrije čiji se kult preneo u Solun, a on postao zaštitnik tog grada.
Srbi su, pored i sa Slovenima, živeli milenijumima, Sloveni su od Srba preuzeli mitologiju
. O praslovenima se malo zna, njihovo ime javlja se relativno kasno u istorijskim vestima, tek u V veku, a pretpostavlja se da su to bili Neuri i Budini, sedelačka plemena. Hoću da kazem da su Srbi istorijski stariji od njih. Poznate su teorije nekih českih i poljskih istoričara da su njihove nacije nastale od srpske. Sto se tiče Bugara, oni su prilikom dolaska na Balkan se naselili na teritorijama koje su držali Anti (Sarmati) i od njih su preuzeli jezik koji i danas izgleda kao iskvareni srpski. Evo šta hronicar i sveštenik Helmold, koji je radio na pokrštavanju Lužickih Srba kaže o plemenu Bodrica:" Pošto su Bodrici i Bagri bili pokoreni u XII veku, njihov zapovednik (okupator) Hercog Hajnrih Lav posvađa se sa danskim kraljem pa da bi se istom osvetio, dopusti pokorenim Srbima da udare na Dansku, što oni odmah i učine i, za nekoliko dana, opustoše svu zemlju a sam kralj se sakrije na ostrvima". Sa zarobljenim Nemcima ili Dancima Srbi su se loše ophodili, piše Helmold; jedne su mučili, druge ubijali ili prinosili kao žrtve, svojim bogovima. Boraveći u gradu Ljubenu, kod kneza Tešimira, Helmold je bio pozvan na gozbu, ali "Niko nije mogao jesti videći muke zarobljenih Nemaca, a osobito sveštenika" : 8). Nemci su, pak, zarobljene Srbe "davali na otpkup srpskim slobodnim plemenima koje su ovi, otkupljujući ih, puštali da odu, svaki svojoj kući".
Prema "Aktima Andreje" neki Srbi (Sarmati) primili su hrišćanstvo još u I veku od Andreje koji je boraveći u Palestini prišao hrišćanima a onda hrišćanstvo propovedao u Bosforskom kraljevstvu. Andreja je osnovao svetilište u Kijevu, a specifične kupole na tamnošnjim crkvama (a la Kremlj) zovu se u arhitekturi "alanskim stilom". Andreja je bio Alan, a Alani su sebe nazivali Serboima. O ovome piše i Euzebijus, prvi hroničar hrišćanstva, kao i Origen, ranohrišćanski filozof.
Prvi sukobi Srba sa germanskim, gotskim i skandinavskim plemenima odigrali su se u prvom veku pre n.e. J.B. Roše u svojoj Istoriji (Hist. De Dane Mare,1740.) nabraja srpske kneževe i županije: Seguba, Trojana, Telomira, Jelašina i Bogišu. Prestonica im je prvo bila u gradu Srbici a potom je preneta na ostrvo Jiland (Zeland, Langeland) gde su, po Saksu Gramatiku, izbili prvi sukobi sa Gotima i njegovim vođom Frodom. Frodo je u ovim sukobima bio uspešan, zavladao je Srbima, a mnoge je i proterao iz Danske. Posle Froda, ovom teritorijom vladali su nemački kraljevi: Veremund, Olaf, Hunglet te, posle njih, Frodovi naslednici Frodo II, III,IV i V. Za vreme vladavine Forda III pao je poslednji srpski knez Vibor, osnivač grada Viburga. Frodo III je zavladao celom danskom teritorijom a onda je udario na Vandaliju kojom su, po Saksu Gramatiku, vladali Srbi, oduvek saveznici i prijatelji sa Jilanda. Frodo III je dobio ovaj rat, masu zarobljenika je razapeo žive na krstove > > i proglasio se kraljem Danske i Vandalije. U vreme vladavine Froda IV i V, Srbi su sa više ili manje uspeha nastavili borbe protiv Gota kojima je pošlo za rukom da pokore Lužičane, tek pod vladarom Ermanarihom. Istoričar Jornand kaže da je Ermanarih pokorio mnoge narode nabrajajući Skite, Čude, Ete, Kire, Fine, Atule, itd. O važnim događajima piše Saks Gramatik sledeće:" Zigbert, kralj Gotski razbijen od srpskog kralja plemena Savljana, Godoja, u Skandinaviji, pobegne na poluostrvo, u Srbicu, današnju Dansku, pa, kako je knez te zemlje otišao na vojnu, ovaj Zigbert, sa ostatkom svojih Nemaca uđe u slabo branjenu Srbicu pa pošto iseče i razapne mnoge muškarce napadne na žene i nezaštićenu nejač srpsku; pošto mnoge iseče i razapne, on se tu načini gospodarem ali ne zadugo jer srpski knez Jezdimir, došavši iz vojne, tako razbije toga Zigberta da se jedva spase na ostrvo Fioniju a sin mu Ermanarih, sa dve kćeri 
, dopadne ropstva u tri srpska kneza...
Do početka hrišćanske ere, u starim pisanim spomenicima, naziv Belosrbija, odnosno Sarmatija, zamenio je ime Skitije, kojim se ranije označavao istočni deo Evrope. Ono je bilo izvedeno od imena Sarmata, naroda koji je došao na mesto Skita, u stepama severno od Crnog mora. Sarmati je zbiran naziv za brojna srpska plemena koja prvi put pominje Herodot u V veku pre n.e. pod nazivom Sauromata. Ime Srbin kasnije pominje Plinije u I, Ptolemej u III, brojni rimski hroničari i vizantijski istoričari (Pseudo Skilaks). Srbi su pripadali indoevropskim narodima sa Iranske visoravni i bili su u rodbinskim vezama sa Skitima, Međanima, Parćanima i Persijancima, izvesna je neka veza i sa Asircima koji sebe nazivaju Subarjanima, Subirima; njihov prvobitni jezik bio je srodan avesti. Herodot kaže da su se oni služili skitskim jezikom "ali su ga govorili iskvareno". Ni jedan od pisanih spomenika Serboa (kako ih naziva Ptolemej) nije sačuvan, izuzev izvesnog broja ličnih imena, obično vladarskih i tekstova na nadgrobnim spomenicima, kao i na nekim stelama. Ali, govor današnjih Srba iz Srbije i Oseta iz srednjeg dela Kavkaza, koji se razvio iz sarmatsko- alanskih dijalekata, može se smatrati modernim sarmatskim jezikom. Ptolemejevo delo je važan izvor za onomastiku vezanu za Srbe; kod njega nalazimo: Serbinum, Serbacum, Sirbonis, Sauranium, Sarvenu; Sarbin, Suru, Sauru, Servon, Sarbu, koji potvrđuju prisustvo Srba na širokom prostoru Azije, Evrope i Afrike (jezero Sirbonis, današnji Sarbakat Bardoil). Očita je geografska veza sa iranskom visoravni i oblašću Laristana (Lugistan), srpske prapostojbine gde se uočavaju nazivi Sarabend, Serbendan, Serbistan i Serbas. Strabon, u Likiji, navodi grad Siribis, Saraptu, Saru. U Plinijevo vreme, polovina I veka, u zaleđu oko Azovskog mora žive Serbi, kako istoričar navodi. Apostrofirajući da su Sauromati grčki a Sarmati rimski naziv, Plinije locira dva sarmatska područja - jedno u Aziji a drugo u Evropi...
Na zatvorenom predavanju za psihijatre V.[b] JEROTIĆ je rekao da moramo menjati udžbenike istorije i da je on potpuno na strani autohtonista R. Novakovića, Olge L. Pjanović, itd. i da se njihova dela zbog velike naučne pregnancije ne mogu tek tako zataškavati.[/b]
i.t.d...
. Jer, u istom udžbeniku su se znale istorije Rimljana, Grka, Albanaca- Ilira, svih osim Srba. Pogotovo je bilo sumnjivo to primanje hrišćanstva u IX veku, kao došli Čirilo i Metodije i bez interneta, novina, puteva, svih mogućih sredstava komunikacije opismenili čitav narod i još ga uz to, pride, priveli hrišćanstvu! Za desetak godina koliko su boravili na teritoriji današnje Srbije ovo je poduhvat za Ginisovu knjigu rekorda... 8)Pre par godina boravio sam u Torontu gde sam upoznao jednog Sika (pripadnici indijske kaste koji dugu kosu savijaju i stavljaju pod specifične čalme, obavezni su brada iu brkovi), u dvorištu gde je čuvao svoje dvoje dece koji su se igrali sa mojim sestrićem. Obzirom da je prevalio šezdesetu, mislio sam da su mu to unuci, no rekao mi je da se kasno oženio sa 55 godina i da je u naredne tri godine dobio sina i kćerku, s kojima sad provodi najviše vremena obzirom da je u penziji.Uvažavajući drevne indijske običaje sa snagom, zakona, (indijska kastinska pravila), mogao se oženiti ženom samo iz svoje kaste a studiranje u Engleskoj i potom život u SAD mu nisu pružali puno prilika te je to uradio po dolasku u Kanadu. Po profesiji je bio doktor elektrotehnike.Kada sam mu rekao da uskoro putujem u Srbiju, iznenadio se jer je mislio da sam Kanađanin i pitao me jesam li Srbin. Kada sam potvrdno odgovorio, rekao mi je da su Srbi stari narod, Arijanski, potekao sa Iranske visoravni i koji je, na početku arijevskih seoba, u dolini Sinda, izgradio niz vatrišta- svetilišta u slavu boga Sunca od kojih je najslavniji Edith Sar, do danas sačuvan. Pitao sam ga odakle to zna i on mi je odgovorio da je njegov pokojni otac bio profesor nacionalne istorije na Univerzitetu Kairo. To je dokumentovao poklonivši mi knjigu "Indian national and cultural heritage" gde se, na mnogim mestima, pominju Srbi. To je kasnije upotpunio poslavši mi tridesetak naslova istorijskih knjiga napisanih od strane indijskih istoričara gde se pominju Sr - njih su Dravidi upamtili kao plemena koja sebe nazivaju "nebeskim narodom". Otuda prijateljstvo ove mnogoljudne zemlje prema Srbiji. Caka je u tome što naša oficijelna istorija prećutkuje ove izvore i da se morala pojaviti knjiga Istorijsko poreklo Srba da oni isplivaju na svetlo dana- bolje ikad nego nikad ali, to nije sve!
Srbi jesu Arijevci tj. Indoevropljani i to nije sporno. Pradomovina Arijevaca je na Iranskoj visoravni odakle su kretale prve seobe i gde je došlo do prvih razdvajanja plemena Germana, Skandinavaca, Slovena i Srba. E, sad, zašto se Srbi posebno spominju. Iz prostog razloga jer i danas u Lugistanu *severni deo Iranske visoravni* postoji lokokalitet tj. ostaci urušene i devastirane gradine iz 20/24 veka pre n.e. zvane Tepe Srbin, da ne bude zabune, naselje se i danas tako zove. Takodje, na nadgrobnim spomenicima na više frizova je prikazano božanstvo Srbin pod šajkacom i u opancima kako stoji pored boga Indre. U knjizi Istorijsko poreklo Srba (II izdanje) ovo je dokumentovano ilustracijama istih a sve je proverljivo na netu. Takodje, u najstarijim vedskim spisima pominje se jedino od imena naroda ime srpskog, u liku Srbinde, heroja Inda o kome je prvi pisao Austrijanac Walter Wust pored još nekih lingvista i sanskritologa. Srbinda se pominje u Rgvedi a ti stihovi su navedeni u originalu i engleskom prevodu u IP Srba.
Ovo božanstvo je staro preko 5000 godina i jedino što je sigurno je njegovo ime.
Caka je u tome što Srbi genuino nisu Sloveni nego Sarmati, preciznije, deo istočnih Alana je sebe nazivao Serboima. Oni su na ove prostore došli u dva navrata. Prvi put pod Atilom (alanski kralj Beog bio je njegov saveznik, čuven po tome da je od pape ishodio titulu rex alanoruma et vandaloruma, da [b]je od Rimljana preoteo Beograd, ondašnji Singidunum i nazvao ga po svom imenu Beogovom gradinom, Beogradom.[/b] 8) Kada je Miloš Savčić, gradonačelnik Beograda pred II Svetski rat hteo da mu podigne spomenik SANU je to otklonila izjavom da neće podizati spomenike onima koji su rušili Evropu. Živeći pored Slovena vekovima, ne samo na ovom prostoru, Srbi su se poslovenili. Odatle u srpskom jeziku oko 40% reči iransko- persijskog porekla, kojih u drugim slovenskim jezicima jednostavno nema.
Ugledni istoričar između dva svetska rata Niko Zupanič je rekao da bi mi danas govorili kao Lužički Srbi da se nismo mešali sa Slovenima. Lužički Srbi pak sa ponosom ističu da su oni pravi Srbi jer se, za razliku od ostalih Srba, nisu mešali sa Slovenima.
Pored Alana (Serboa) glavna sarmatska plemena su bila Anti, Roksolani, Alanorsi i Jazige. Jazige su prve došle na Balkan i 56.g. pre n.e. imale prvi sukob sa Rimljanima. Po Knowlesowoj General History Of The Turks (1611.) osnovali su Gradac (nekada Srbica) i Jajce - tj. kako uvaženi Englez piše Jaize, the city of Jazigues.
Srbija spada u ranohriščanske zemlje; po legendi u njoj su propovedali sv. apostol Pavle i Toma, krećući se Dalmacijom a u Manastiru Krka ostao je i jedan zapis o boravku apostola kod ondašnjih ranohrišćana. Dalmatinski istoričar Ivan Lucijus (+1679) zabeležio je, naime, konkretniji podatak kako se apostol Pavle, prolazeći korz Dalmaciju zaustavio kod grada Burnuma...
...nedaleko od današnjeg Kistanja, blizo reke Ticijus (današnja Krka) što ukazuje na postojanje jedne hriščanske opštine u ovom kraju već u apostolsko doba. To nas podseća na katakombe nad kojima je kasnije sagrađen manastir Krka u kome je, po Lucijusovom kazivanju, na nekoj dasci, bio urezan srpski zapis o ovom boravku apostola u Dalmaciji. I visovački franjevac, istoričar Vinjalić, piše 100 godina posle Lucijusa, da su se "u manastiru sv. Arhanđela, u kome danas kaluđeri žive, nalazili napisani dotični stihovi na srpskom jeziku, u spomen boravljenja u tom mestu apostola Pavla". Predanje o apostolovom boravku pominje u Alberto Fortis u svom putopisu. Ova tradicija dobila je svoj likovni izraz u jednoj slici koja se nekad nalazila u manastiru Krka a prikazivala je apostola Pavla kako propoveda Srbima obučenim u narodne nošnje. Ista freska, sad velikih dimenzija, je rukopisana i može se videti u manastirskoj crkvi.
Pavle je u Dalmaciju došao sa teritorije današnje Srbije gde je, u prva tri veka hrišćanske ere, ono uhvatilo duboke korene. Prema istraživanjima ranohrišćanskih lokaliteta, koje započinje J.Deroko još u Kraljevini Jugoslaviji, pronađeno je oko 500 lokaliteta sa temeljima ili ostacima prvih, uglavnom jednobrodih crkava. Na lokalitetu planine Jelica, iznad Čačka, na nmv od 860m pronađeno je naselje sa čak 5 bazilika od kojih je najveća imala brod dugačak čak 15m. U podgrađu su nađeni grobovi (grobišta) gde su Srejović i Mihailović (arheolozi) utvrdili zajedničke sahrane Rimljana i sarmatskog plemena Anta odnosno Alana i Roksolana, a sve na osnovu grobljanskih priloga. Najstarija crkva bila je podignuta krajem II veka na Kosovu, Bogorodica Ljeviška. Posleratna istraživanja koja je sistematizovao arheolog Đ.Janković potvrdila su tezu M.Milanovića da su Nemanjići ustvari obnavljali crkve podignute u periodu od II do VI veka, teško postradale u naletima Avara i Slovena koji su ih razarali, uz put razorivši i crkvene organizacije istih. O tome je na osnovu vlastitih istraživanja pisao sa dosta pregnancije arheolog Radoje Petrović (Koreni Vizantijske hristijanizacije). Prema tome priča o pokrštavanju Srba od strane Ćirila i Metodija ostaje simpatična bajka.
Što se tiče slovenske mitologije treba je pre zvati srpsko- slovenskom jer se svi njeni spomenici o kojima postoje zabeleške (Titmar, Gramatik itd.) nalaze na sedištima Lužičkih Srba uključujući Retru, najvažnije svetilište LS je bilo na ostrvu Rigen. Hristijanizacija je išla ognjem i mačem oduvek >
:-[ :'( i to nije slučaj samo sa Srbima. Treba da se zna da su sekte u ranohrišćanskoj Srbiji bile uhvatile maha o čemu svedoči boravak Arija, tvorca arijanske jeresi u Beogradu, tj. Singidunumu i Sr. Mitrovici. Ne treba zaboraviti ni prvog mučenika za veru iz Srbije (NIš) Nikitu Remezijanskog. Takođe, rimski izvori beleže da je u ondašnjem Sirmijumu stradalo za veru preko 400 mučenika, jedan od njih je Dimitrije čiji se kult preneo u Solun, a on postao zaštitnik tog grada.Srbi su, pored i sa Slovenima, živeli milenijumima, Sloveni su od Srba preuzeli mitologiju
. O praslovenima se malo zna, njihovo ime javlja se relativno kasno u istorijskim vestima, tek u V veku, a pretpostavlja se da su to bili Neuri i Budini, sedelačka plemena. Hoću da kazem da su Srbi istorijski stariji od njih. Poznate su teorije nekih českih i poljskih istoričara da su njihove nacije nastale od srpske. Sto se tiče Bugara, oni su prilikom dolaska na Balkan se naselili na teritorijama koje su držali Anti (Sarmati) i od njih su preuzeli jezik koji i danas izgleda kao iskvareni srpski. Evo šta hronicar i sveštenik Helmold, koji je radio na pokrštavanju Lužickih Srba kaže o plemenu Bodrica:" Pošto su Bodrici i Bagri bili pokoreni u XII veku, njihov zapovednik (okupator) Hercog Hajnrih Lav posvađa se sa danskim kraljem pa da bi se istom osvetio, dopusti pokorenim Srbima da udare na Dansku, što oni odmah i učine i, za nekoliko dana, opustoše svu zemlju a sam kralj se sakrije na ostrvima". Sa zarobljenim Nemcima ili Dancima Srbi su se loše ophodili, piše Helmold; jedne su mučili, druge ubijali ili prinosili kao žrtve, svojim bogovima. Boraveći u gradu Ljubenu, kod kneza Tešimira, Helmold je bio pozvan na gozbu, ali "Niko nije mogao jesti videći muke zarobljenih Nemaca, a osobito sveštenika" : 8). Nemci su, pak, zarobljene Srbe "davali na otpkup srpskim slobodnim plemenima koje su ovi, otkupljujući ih, puštali da odu, svaki svojoj kući".Prema "Aktima Andreje" neki Srbi (Sarmati) primili su hrišćanstvo još u I veku od Andreje koji je boraveći u Palestini prišao hrišćanima a onda hrišćanstvo propovedao u Bosforskom kraljevstvu. Andreja je osnovao svetilište u Kijevu, a specifične kupole na tamnošnjim crkvama (a la Kremlj) zovu se u arhitekturi "alanskim stilom". Andreja je bio Alan, a Alani su sebe nazivali Serboima. O ovome piše i Euzebijus, prvi hroničar hrišćanstva, kao i Origen, ranohrišćanski filozof.
Prvi sukobi Srba sa germanskim, gotskim i skandinavskim plemenima odigrali su se u prvom veku pre n.e. J.B. Roše u svojoj Istoriji (Hist. De Dane Mare,1740.) nabraja srpske kneževe i županije: Seguba, Trojana, Telomira, Jelašina i Bogišu. Prestonica im je prvo bila u gradu Srbici a potom je preneta na ostrvo Jiland (Zeland, Langeland) gde su, po Saksu Gramatiku, izbili prvi sukobi sa Gotima i njegovim vođom Frodom. Frodo je u ovim sukobima bio uspešan, zavladao je Srbima, a mnoge je i proterao iz Danske. Posle Froda, ovom teritorijom vladali su nemački kraljevi: Veremund, Olaf, Hunglet te, posle njih, Frodovi naslednici Frodo II, III,IV i V. Za vreme vladavine Forda III pao je poslednji srpski knez Vibor, osnivač grada Viburga. Frodo III je zavladao celom danskom teritorijom a onda je udario na Vandaliju kojom su, po Saksu Gramatiku, vladali Srbi, oduvek saveznici i prijatelji sa Jilanda. Frodo III je dobio ovaj rat, masu zarobljenika je razapeo žive na krstove >
> i proglasio se kraljem Danske i Vandalije. U vreme vladavine Froda IV i V, Srbi su sa više ili manje uspeha nastavili borbe protiv Gota kojima je pošlo za rukom da pokore Lužičane, tek pod vladarom Ermanarihom. Istoričar Jornand kaže da je Ermanarih pokorio mnoge narode nabrajajući Skite, Čude, Ete, Kire, Fine, Atule, itd. O važnim događajima piše Saks Gramatik sledeće:" Zigbert, kralj Gotski razbijen od srpskog kralja plemena Savljana, Godoja, u Skandinaviji, pobegne na poluostrvo, u Srbicu, današnju Dansku, pa, kako je knez te zemlje otišao na vojnu, ovaj Zigbert, sa ostatkom svojih Nemaca uđe u slabo branjenu Srbicu pa pošto iseče i razapne mnoge muškarce napadne na žene i nezaštićenu nejač srpsku; pošto mnoge iseče i razapne, on se tu načini gospodarem ali ne zadugo jer srpski knez Jezdimir, došavši iz vojne, tako razbije toga Zigberta da se jedva spase na ostrvo Fioniju a sin mu Ermanarih, sa dve kćeri , dopadne ropstva u tri srpska kneza...Do početka hrišćanske ere, u starim pisanim spomenicima, naziv Belosrbija, odnosno Sarmatija, zamenio je ime Skitije, kojim se ranije označavao istočni deo Evrope. Ono je bilo izvedeno od imena Sarmata, naroda koji je došao na mesto Skita, u stepama severno od Crnog mora. Sarmati je zbiran naziv za brojna srpska plemena koja prvi put pominje Herodot u V veku pre n.e. pod nazivom Sauromata. Ime Srbin kasnije pominje Plinije u I, Ptolemej u III, brojni rimski hroničari i vizantijski istoričari (Pseudo Skilaks). Srbi su pripadali indoevropskim narodima sa Iranske visoravni i bili su u rodbinskim vezama sa Skitima, Međanima, Parćanima i Persijancima, izvesna je neka veza i sa Asircima koji sebe nazivaju Subarjanima, Subirima; njihov prvobitni jezik bio je srodan avesti. Herodot kaže da su se oni služili skitskim jezikom "ali su ga govorili iskvareno". Ni jedan od pisanih spomenika Serboa (kako ih naziva Ptolemej) nije sačuvan, izuzev izvesnog broja ličnih imena, obično vladarskih i tekstova na nadgrobnim spomenicima, kao i na nekim stelama. Ali, govor današnjih Srba iz Srbije i Oseta iz srednjeg dela Kavkaza, koji se razvio iz sarmatsko- alanskih dijalekata, može se smatrati modernim sarmatskim jezikom. Ptolemejevo delo je važan izvor za onomastiku vezanu za Srbe; kod njega nalazimo: Serbinum, Serbacum, Sirbonis, Sauranium, Sarvenu; Sarbin, Suru, Sauru, Servon, Sarbu, koji potvrđuju prisustvo Srba na širokom prostoru Azije, Evrope i Afrike (jezero Sirbonis, današnji Sarbakat Bardoil). Očita je geografska veza sa iranskom visoravni i oblašću Laristana (Lugistan), srpske prapostojbine gde se uočavaju nazivi Sarabend, Serbendan, Serbistan i Serbas. Strabon, u Likiji, navodi grad Siribis, Saraptu, Saru. U Plinijevo vreme, polovina I veka, u zaleđu oko Azovskog mora žive Serbi, kako istoričar navodi. Apostrofirajući da su Sauromati grčki a Sarmati rimski naziv, Plinije locira dva sarmatska područja - jedno u Aziji a drugo u Evropi...
Na zatvorenom predavanju za psihijatre V.[b] JEROTIĆ je rekao da moramo menjati udžbenike istorije i da je on potpuno na strani autohtonista R. Novakovića, Olge L. Pjanović, itd. i da se njihova dela zbog velike naučne pregnancije ne mogu tek tako zataškavati.[/b]
i.t.d...
![[Slika: R1A_map.jpg]](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/7b/R1A_map.jpg)